گریه بر امام حسین

در احاديث گران قدر اهل بیت -علیهم السلام- پاداش های عظیمی برای گریه كنندگان بر مصائب امام حسین -علیه السلام- ذکر شده است. روایت 1: امام صادق -علیه السلام- فرمودند: «مَنْ ذُكِرَ الْحُسَیْنُ -علیه السلام- عِنْدَهُ، فَخَرَجَ مِنْ عَیْنِهِ [عَیْنَیْهِ ] مِنَ الدُّمُوعِ مِقْدَارُ جَنَاحِ ذُبَابٍ كَانَ ثَوَابُهُ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمْ یَرْضَ لَهُ بِدُونِ الْجَنَّةِ؛ كسى كه یادى از حضرت حسین بن على -علیهما السّلام- نزدش بشود و از چشمش به مقدار بال مگسی اشک خارج شود، اجر او بر خدا است و حق تعالی به كمتر از بهشت براى او راضى نیست».1 توضیح: در این روایت به صراحت بیان شده که اگر مقدار اشکِ انسان برای امام حسین -علیه السلام- آن  قدر کم باشد که حتی به اندازه بال مگسی باشد، آن  قدر نزد خدای متعال ارزشمند است که پاداش آن چیزی کمتر از بهشت نمی تواند باشد. روایت 2: امام صادق -علیه السلام- فرمودند: «مَنْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ عَیْنَاهُ وَ لَوْ مِثْلَ جَنَاحِ بَعُوضَةٍ [الذُّبَابِ ] غُفِرَ لَهُ ذُنُوبُهُ وَ لَوْ كَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ؛ كسى كه نام ما اهل بیت -علیهم السلام- نزد او برده شود و از چشمانش اشک بیاید، اگر چه به  قدر بال پشه (مگس) باشد، گناهانش آمرزیده شود، حتی اگر آن گناهان به اندازه کف روى دریاها باشد».2 توضیح: در این روایت نیز تصریح شده که اگر کسی برای ائمه اطهار -علیه السلام- به مقدار بسیار اندکی حتی در حدّ بال مگس یا پشه، اشک بریزد، خداوند گناهان آن بنده را حتی اگر آن  قدر زیاد بوده که به وسعت کف روی کل دریاها باشد، می آمرزد. روایت 3: امام علی بن الحسین -علیهماالسلام- فرمودند: «مَنْ قَطَرَتْ عَیْنَاهُ فِینَا قَطْرَةً وَ دَمَعَتْ عَیْنَاهُ فِینَا دَمْعَةً بَوَّأَهُ اللَّهُ بِهَا فِی الْجَنَّةِ غُرَفاً یَسْكُنُهَا أَحْقَاباً وَ أَحْقَاباً؛ كسى كه از دو چشمش قطره اى اشک در راه ما بیاید، خداوند متعال در بهشت خانه ای به او عطا فرماید كه روزگارها در آن ساکن گردد».3 توضیح: مقدار اشک، در این روایت نیز با لفظ «قَطْرَةً» بیان شده که مقدار اندکِ یک قطره اشکِ انسانِ محب اهل بیت -علیهم السلام- و دل سوخته مصائب ایشان، این فرد را مستحق پاداشی عظیم که زندگی در خانه بهشتی است، می کند. روایت 4: محمد بن أبی عمارة الكوفی می گوید: از امام جعفر صادق -علیه السلام- شنیدم که می فرمودند: «من دمعت عینه فینا دمعةً لدم سفك لنا أو حق لنا نقصناه أو عرض انتهك لنا أو لأحد من شیعتنا بوأه الله تعالى بها فی الجنة حقبا؛ كسى كه براى خونى كه از ما ریخته شده، یا حقى كه از ما پامال شده، یا آبروئى كه از ما از بین رفته، یا براى یكى از شیعیان ما چشمش یك قطره اشك بریزد خداى رئوف او را سال هاى متمادى در بهشت جاى خواهد داد».4 توضیح: در روایت چهارم نیز کلمه «دمعةً» نشان می دهد که مقدار اندکِ «یک قطره اشک» برای اهل بیت -علیهم السلام، می تواند انسان را سزاوار بهره مندی از نعمت زندگی در بهشت کند. این اشکی که در ظاهر از حیث «مقدار» در نظر ما ممکن است بسیار اندک باشد، امّا عظمت و ارزش آن را خداوند متعال می داند. اشک انسان در هنگام غم و اندوه، وقتی جاری می شود که «دلِ» او از چیزی غمگین، ناراحت یا متأثّر شده باشد. «انسانِ دل شکسته» اشکش جاری می شود، حتی اگر به اندازه تنها یک قطره باشد. وقتی از چشمان فردی به مقدار اندکِ یک قطره اشک در عزا و شهادت امام حسین -علیه السلام- و سایر ائمه اطهار -علیهم السلام- و ظلم هایی که به ایشان شده، جاری می شود، حاکی از آن است که آن فرد دلش برای این امور به درد آمده و اشکش جاری شده، خواه یک قطره باشد یا سیلی از اشکِ روان؛ این اشک نشان از دل  شکسته و اندوه او در غم مصائب امام حسین و دیگر ائمه -علیهم السلام- دارد، پس او می تواند مستحق چنین پاداش عظیمی باشد. نتیجه گیری: بنابراین با توجه به روایات بیان شده، در می یابیم که اندکی اشک حتی یک قطره، برای واقعه کربلا و مصائب امام حسین -علیه السلام- می تواند انسان مومن را مستحق چنین پاداش و مقام عظیمی در درگاه خدای یکتا کند. پس قدر اشک بر مصائب اهل بیت -علیهم السلام- را بدانیم و در دعاهایمان از خداوند متعال و حضرات معصومین بخواهیم تا توفیق این اشک را به ما عطا کنند و اگر اشکمان جاری شد، شکرگزار این نعمت باشیم تا این شکر نیز موجب فزونی رقّت قلب و اشک ما برای ایشان بشود. پی نوشت ها: 1. ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ص 101، ح 3. شیخ حرعاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج 14، ص 507، ح 14. 2. البرقی، احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، ج 1، ص 63، ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ص 103، ح 8. 3. ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ص 100، ح 4، علامه مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوار، ج 44، ص 292، ح 34. 4. مفید، محمد بن محمد، الأمالی، قم، کنگره شیخ مفید، 1413، ص 175، ح 5، طوسی، محمد بن الحسن، الأمالی، ص 194، ح 330، علامه مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوار ، 1403 ق، ج 44، ص 279، ح